Buiten mijn comfortzone
Waarom wil iemand met hoogtevrees een tandem-parachutesprong maken?
Die vraag heb ik me keer op keer weer gesteld de afgelopen 6 weken. Eerst toen ik erover dacht om de sprong te wagen en later toen ik ging beseffen wat ik ging doen.
Het antwoord is eigenlijk best simpel. Ik zou er niet over dénken om dit voor willekeurig wie te doen. De enige reden dat ik het doe is om een stevig bedrag aan geld op te halen voor de liefdadigheidsinstelling die me bij het grootste deel van mijn ervaringen met borstkanker heeft geholpen. Om eerlijk te zijn, geen enkel bedrag zou genoeg zijn, maar door iets te doen dat zo ver buiten mijn comfortzone ligt, laat ik denk ik zien hoe dankbaar ik ben. Zo zamel ik hopelijk veel geld in waarmee de liefdadigheidsinstelling (Wessex Cancer Trust) door kan gaan om anderen zoals mij te helpen met het leven tijdens en na de behandeling van kanker.
Zweethanden!
Toen ik me opgaf voor de sprong had ik geen idee hoe het zou zijn. Hoe kon ik dit doen? Tot aan het evenement probeerde ik er niet aan te denken, omdat als ik dat wel deed, mijn handen meteen begonnen te zweten. Terwijl de tijd verstreek en ik meer en meer mensen vertelde wat ik ging doen, kreeg ik steeds weer de vraag: "Waarom!?" (gezien mijn hoogtevrees of mijn angst om van grote hoogte te vallen!) Ik wist alleen maar dat het werk van de liefdadigheidsinstelling enorm belangrijk was voor me en belangrijk zou zijn voor anderen. Dus wou ik helpen om daar mee door te gaan. De chirurgen hebben mijn leven gered, maar Wessex Cancer Trust heeft me een leven gegeven dat de moeite waard is en dat ik wilde leven, volledig.
Het bleef de hele ochtend regenen en het leek er niet op dat het zou opklaren. Mensen begonnen hun sprongen te verzetten en ik besloot dat ook maar te doen. Veilig in een plaatselijke pub aten mijn vrienden en ik een lunch en keken naar lucht. En toen weken de wolken en kwam er een prachtige herfstblauwe hemel te voorschijn. De omstandigheden waren plotseling perfect. Ik besloot terug te gaan naar het vliegveld om te zien of mijn sprong kon worden ingepast. Ik was te laat, althans dat leek zo, omdat de geplande sprongen allemaal 2 uur waren uitgesteld waardoor die van mij niet meer kon doorgaan. Mijn vrienden en ik kregen het verzoek om even te wachten of ik nog kon worden ingepast, dus wachtten we. Een uurtje later had ik me net ermee verzoend dat het niet door zou gaan toen mijn naam werd omgeroepen en ik aan de beurt was. Dat kwam aan. Ineens voelde ik me misselijk en had ik spijt van mijn vroege lunch maar er was niets aan te doen.
Mijn maag draaide om!
Mijn parachutegenoot, Jay, was geweldig. Hij vertelde me rustig wat er stap voor stap ging gebeuren en stelde me helemaal gerust. Hij stelde me voor aan de vrouw die mijn sprong ging filmen, Olga. Ze nam me terzijde voor een snel interview voor de sprong. Mijn maag was inmiddels echt gaan opspelen en terwijl ze me interviewde, realiseerde ik me ineens dat mijn zenuwen me de baas begonnen te worden: ik was aan mijn harnas gaan pulken en had per ongeluk een van de banden losgemaakt! Gelukkig had ik alleen maar een stuk extra touw losgetrokken dat netjes was weggestoken zodat het niet in het rond zou flapperen.
Terwijl ik me omdraaide om naar het vliegveld te lopen, riepen mijn vrienden: “Miranda! Heb je gezien wat er achter op je pak staat!?” Dat had ik niet, dus ik vroeg wat het was. Ze zeiden alleen maar: “Dat wil je niet weten!”. Toen moest ik het dus echt weten.
Gevaar! Parachutesystemen werken soms niet correct, ook als ze correct worden gefabriceerd, samengesteld, verpakt en bediend...
Vijf tandemspringers in een vliegtuig, sommigen met cameraploeg, de klim naar 3000 meter was bepaald knus. Toen ik uit het raam keek, was de grond plotseling wel erg ver weg, alles leek totaal irreëel. Wanneer eraan terugdenk, denk ik dat ik gewoon niet kon beseffen wat er gebeurde of wat er ging gebeuren. Het was alsof het iemand anders overkwam en ik alleen maar aan de kant stond toe te kijken.
Vrije val!
De deur ging open, de eerste tandem sprong eruit, toen de volgende. Binnen enkele seconden was het mijn beurt. Wij schuifelden over de vloer van het vliegtuig... 1... 2... 3... en we hingen buiten, in vrije val, al voelde het totaal niet als vallen. Het was alsof ik op een stapel zachte kussens viel met de wind in mijn gezicht. Ik hield mijn ogen open. Ik wou niets missen, ik wilde deze ervaring voor altijd onthouden en ik voelde me meer levend dan ooit tevoren.
Vijf minuten later was het voorbij en landen we op het vliegveld. De parachutesprong was voorbij. Het was echt een ongelooflijke ervaring die ik eigenlijk best nog eens zou willen overdoen, misschien deze keer vanaf 4.500 meter!
Mijn kankerdiagnose heeft mijn kijk op het leven en mijn levensstijl aanzienlijk veranderd. Nog maar een jaar geleden ging mijn comfortzone niet veel verder dan mijn huis en nu heb ik een van mijn grootste angsten overwonnen, alleen om te laten zien hoever ik ben gekomen en om de kankerorganisatie te bedanken voor de continue ondersteuning die me door deze zware tijd had gesleept.
