Een afspraakje met het lot

 

Comfortabel staat voorop, da's duidelijk. Makkelijk aan en uit te trekken? Absoluut. Iets dat laag is uitgesneden? Nooit van m'n leven!

Er gaat nooit een dag voorbij dat ik niet denk aan mijn eerste afspraakje of aan wat er op het volgende afspraakje gaat gebeuren. Maar dit is geen gewoon afspraakje. Natuurlijk wil ik 'en ze leefden nog lang en gelukkig'; als klein meisje eindigden alle sprookjes zo, ongeacht de moeilijkheden die eraan vooraf gingen. Dat is wat ik wil, dat is het ultieme doel en zoals ze in de film zeggen (The Best Marigold Hotel): Op het einde komt alles goed, dus als alles nog niet goed is, is het niet het einde.

Vandaag is mijn jaarlijkse controle. Mijn tweede, om precies te zijn. Vorig jaar was het een heel gedoe omdat het de eerste keer was. Ik herinner me die eerste ronde consulten, scans en opvolgafspraken en hoe afschuwelijk het wachten was en hoe ik helemaal in de war raakte van alles (en bijna de controle over mezelf verloor). Ik verzeker mezelf ervan dat deze keer alles oké zal zijn.

Ik kan niet ontkennen dat ik het hele jaar door nu en dan piekerde over wat-als, heb-ik-wel-genoeg-gedaan, wat-zou-ik-nu-moeten-doen, enzovoort, enzovoort. Geen wonder dat, toen na 5 weken wachten op de uitslagen vorig jaar het resultaat helemaal goed bleek, ik helemaal instortte. Tranen van vreugde en opluchting zoals ik nog nooit eerder had gehad, overspoelden me als een tsunami. Ik wilde heel hard gaan rennen, maakte niet uit waarheen. Ik wilde springen, schreeuwen, iedereen in mijn omgeving omhelzen. Het was een geweldige dag, maar het wachten erop was afschuwelijk.

Omdat ik het tamelijk onorthodoxe besluit had genomen om alleen een operatie te ondergaan zonder aanvullende behandeling of medicatie, was er een zeker risico, dat wist ik. Maar je moet doen wat goed voor je voelt, en dat voelde goed voor mij. De artsen kunnen me helpen en adviseren, maar zij zijn niet degenen die het moeten ondergaan.

Dit jaar heb ik mezelf expres beziggehouden met andere dingen, tot aan vandaag. Maar nu ik de eerste stappen zet vanaf huis naar het ziekenhuis moet ik wel terugdenken aan dat eerste jaar: het plotselinge spoedtelefoontje dat ik moest terugkomen, het eindeloos heen en weer reizen zonder te weten wat ik kon verwachten, het piekeren over zelfs de kleinste onbenulligheden en de hele tijd het gevoel dat ik verantwoordelijk was voor alle pijn die ik de mensen bezorgde die ik het meeste liefhad. Ik wilde dat de wereld stopte zodat ik eraf kon stappen. Ik wou niet meer meedoen. Het was maar even een momentje terugdenken, maar de golf van emoties was maar al te bekend. 

 

Nu zit ik hier en wacht tot mijn naam wordt afgeroepen. Ik lees een stukje in een boek om de tijd te doden en om me ergens op te richten, maar voor me zie ik wat me te wachten staat en ik stop eventjes. Dit is het. Dit is de plek die alles zou kunnen veranderen en waar ik ga horen of de bobbeltjes die ik elke keer weer vind als ik ernaar kijk, littekens zijn of... iets anders. Dit is de plek met de antwoorden!

De scan is misschien wel het ergste. Voor de operatie was het al pijnlijk, maar nu met al die littekens is de pijn bijna niet te verdragen. Gelukkig hebben ze de eerste keer al alles verzameld wat ze nodig hadden, dus hoef ik alleen maar twee scans aan beide zijden te ondergaan.

Nu moet ik weer wachten. Het is tijd voor het lichamelijk onderzoek. De procedure is niet iets om naar uit te kijken, maar het is maar eens per jaar, dus het valt wel mee. En omdat het alleen maar de scans waren, krijg ik tot mijn vreugde de resultaten meteen. Alles goed!

Ik spring geen gat in de lucht, maar ik ben wel opgelucht. En nu kan ik me weer gaan richten op mijn volgende afspraakje terwijl ik intussen een aangepast en verbeterd, gezonder leven leid. En tegelijkertijd hoop ik en geloof ik dat ik mijn beste best doe, mentaal, fysiek, geestelijk en emotioneel, om mezelf te helpen en, doordat ik mijn ervaringen deel, misschien ook anderen.

Geschreven door: Miranda, gediagnosticeerd in 2013