Tien dingen die ik geleerd heb door borstkanker

Borstkanker verandert de manier waarop je naar dingen kijkt, van de verschillende uitdagingen in het leven tot aan de meest triviale dagelijkse ervaringen. We hebben auteur en tweevoudig overlever van borstkanker Sharon Morrison gevraagd om haar persoonlijke inzichten te delen. 

1. Laat mensen toe

Door open te zijn over mijn kanker konden mijn vrienden en familie betrokken raken. Nee, ze kwamen niet bij me thuis om het huishouden te doen (jammer genoeg) maar ze hielden maandelijks contact via telefoon, kaartjes, brieven, e-mails en nu en dan een bezoekje. Ze liepen zelfs wedstrijden voor me en zeiden gebeden voor me tijdens de mis. Doordat ik mijn gevoelens openlijk deelde, wisten zij dat ze de hunne konden laten zien, en daar werden we allemaal beter van.

2. ...met name je kinderen

Mijn kinderen waren acht, tien en veertien toen ik voor het eerst kanker kreeg en ik besloot dat ik het beste ze van begin af aan op de hoogte kon houden, om latere problemen te voorkomen. Het beste wat ik heb gedaan is mijn zuster te benoemen tot officieel klankbord zodat ze altijd bij iemand anders terechtkonden en, het belangrijkste, dat ze haar alles konden vragen wat ze niet aan mij wilden of konden vragen. Ze waren ook bij me toen ik chemotherapie kreeg, zodat ze konden zien dat het helemaal niet eng was.

3. Zorg voor schoonheidsslaapjes

Na een paar weken waarin ik eruit zag als een zombie en me zo ook voelde, heb ik paal en perk gesteld aan de chronische slapeloosheid die vaak bij chemotherapie hoort en ben ik slaappillen gaan nemen. Ik kreeg Zopiclone voorgeschreven, een hypnotisch medicijn (wat wil zeggen dat het slaap veroorzaakt zonder je stemming of gevoeligheid voor pijn te beïnvloeden) dat niet verslavend is. Ik werd fris weer wakker, zowel uiterlijk als innerlijk, en ik kon de dag aan. Toen de behandeling over was, heb ik mezelf weer de pillen ontwend.

4. Schok je smaakpapillen

Ik raakte mijn smaak niet echt kwijt, alleen maakt chemotherapie dat je eten vreemd, metaalachtig en onaangenaam smaakt. Mijn oplossing was om comforteten te kiezen dat me aan mijn kindertijd deed denken, zoals vissticks en aardappelpuree, of dat 'kaboem!' deed op mijn tong, zoals limoensap en prikwater en gemberkoekjes die ik in de thee had gedoopt.

5. ...maar kom niet aan

Je zou denken dat je tenminste wat gewicht zou kwijtraken, maar de eerste keer kwam ik zes kilo aan en moest ik 12 maanden trainen om die weer kwijt te raken. Toen ik dit jaar opnieuw behandeld ging worden, besloot ik om wat aan sport te doen om het aankomen te voorkomen. Ik ging wandelen, toen heel, heel langzaam joggen, eerst blokjes maar uiteindelijk vijf kilometer per dag. Ik ben niet aangekomen, ik werd zelfs lichter, maar vooral voelde ik me gezonder en energieker. Dus ik ben er niet meer mee gestopt.

6. Word new age

Ik wist niet veel van reflexologie, maar ik had gehoord dat anderen er baat bij hadden tegen de bijwerkingen van de behandeling. Om eerlijk te zijn dacht ik dat alles waarbij je tenen een uur lang worden bepoteld wel goed zou zijn, dus heb ik het geprobeerd. Ik kreeg elke dag voor de chemosessie reflexologie en ik zie het als een belangrijke factor waarom ik me er zo goed doorheen heb kunnen slaan, zowel fysiek als mentaal.

7. Geniet van grijs

Toen mijn haar weer begon aan te groeien, staalgrijs op sommige plekken, wit op andere plekken, besloot ik om NIET naar de verf te grijpen. Hoewel ik best graag terugwilde naar de veiligheid van goudbruin met karamelkleurige highlights, besloot ik om te profiteren van de situatie en een mogelijkerwijs verouderende haarstijl om te toveren tot een kort, funky uiterlijk. Toegegeven, de eerste paar keren sloeg ik de plank nog wel eens mis, maar ik ben tevreden met mijn nieuwe stijl omdat ik nu geen wortels hoef bij te kleuren: heerlijk.

8. Zelfs de wenkbrauwen?

Jammer genoeg groeiden mijn wenkbrauwen niet meer terug en daardoor zag ik er continu moe en afgetobd uit. Na maandenlang potloden besloot ik mijn wenkbrauwen te laten tatoeëren. Dat is een semi-permanente procedure die ik eens per jaar moet herhalen. Het heeft echter een groot verschil gemaakt en ik bedank mijn tatoeëerder dagelijks in stilte als ik in de spiegel kijk.

9. Laat werkgevers je niet ontmoedigen

Als je borstkanker hebt, is het laatste wat je nodig hebt dat je op je werk moet oppassen dat je de poten niet onder je stoel worden gezaagd - jammer genoeg heb ik uit eerste hand kunnen ervaren dat niet alle werkgevers even integer zijn. Sommigen maken gebruik van elke gelegenheid om je te ondermijnen, net op het moeilijkste moment van je leven. Je zult dus terug moeten vechten, hoe moeilijk dat ook is. Hoewel ik doodsbang was, heb ik gemerkt dat het opstaan tegen en confronteren van mijn werkgever me sterker heeft gemaakt en meer zelfvertrouwen heeft gegeven.

10. Niets is ECHT belangrijk

Een ervaring als deze verandert je van binnen. Ik vind mezelf nu veel aangenamer gezelschap. Ik kan huilen in het bijzijn van vreemden en me daarover niet schamen. Ik kan moeilijke situaties kalm aanpakken. Ik kan leunen op wie vroeger op mij leunde. Maar bovenal ben ik gewoon blij dat ik nog op deze planeet rondloop en door kan gaan mijn kinderen het schaamrood op de wangen te jagen en nu en dan trots te laten zijn op de reis die we samen hebben ondernomen.